Küçük olmak güzeldi. Hiçbir olaydan bir çikolatanın fiyatından haberdar olmamak güzeldi. Hayal kurmak, erkek kız demeden arkadaşlık kurup oyun oynamak, sahur vakitlerinde davulcudan korkup saklanmak güzeldi.
O zamanlar büyümek İstiyordum. Ama cebimdeki harçlığımla bir çikolata yemekte istiyordum. Hayat ne kadar acımasız değil mi? Evet ben büyüdüm ama ben büyüdükçe dünya değişti. Ne sokakların, ne oyun oynamanın bir tadı kalmadı artık.
Tertemiz sokakların, tertemiz kalpli insanların altında yetiştik biz. Şimdi ne sokaklarımızı tertemiz ne de kalplerimiz. Büyüdükçe kirlendik her gün yeni bir çamurun içinde hayata olan sevgimizi yitirdik.
Büyüdük, dünyanın ne kadar büyük olduğunu öğrendik, tertemiz sokaklarımızdan o tertemiz kalpli insanlardan daha büyük bir dünyanın olduğunu öğrendik. Herkesin tertemiz bir kalbe sahip olmadığını öğrendik.
Şu dünyada çoğu kişin en sevdiği kişiler anne babası veya evlatları ve eşidir değil mi?
Biz büyüdükçe insanlar en sevdiğine de zarar verdi. Belki biz farkında değildik ama biz sevginin son nesilleriydik.
“SADECE SEVGİYİ TUT İÇİNDE, DİĞERLERİNİ BIRAK GİTSİN”
Onu da tutamadık içimizde. Içimizde yaşattığımız her şeyin katili olduk
Sevgininde, saygınında katili olduk.
Tertemiz insanların farklı çamurlarda kirlenmesini izledim. Izledikçe bende kirlendim. Iyi insanların nasıl deliye döndüklerini izledim. Bu sefer izledikçe dünyanın nasıl değiştiğini anladım.
En kötüsü de ne oldu biliyor musunuz ? BİR ANNENİN YILLARCA KENDİ KATİLİNİ BÜYÜTMESİ.
Biz çocukluğumuzu sevgiyle geçirdik veya ailemiz bizde kirlenmeyelim diye bir cam fanusun içinde büyüttü. Biz büyüdükçe o cam fanusun içine sığmaz olduk ve asıl dünya ile tanıştık.
Sen nasıl yıllarca anne dediğin bir insanı katledebilirsin? Bunun adı cinayet değil bunun adı sevginin katliamı, vahşet bu.
Ben büyüdüm ve gördüm eğer verselerdi bana bir ömür daha bu sefer tek dileğim ailemin bana ördüğü o cam fanustaki insanlarla geçireceğim bir ömür olurdu. Yani tek dileğim büyümemek olurdu. KİRLENMEMEK...
