Hangi temele dayanırsa dayansın hepimiz haksızlığa uğradığımızda ya da bize bir kötülük yapıldığında; bunun cezalandırılacağına inanırız. Belki de bu bizi ayakta tutar, tüm kötülüklere karşı. Bir şekilde devran dönecektir ve tüm bu kötülükleri yapanlar bedelini ödeyeceklerdir. Bazen adalet tecelli etmez ve biz inancımızı yitiririz, hep mi kötüler kazanacak demeye başlarız.
“Belki de insan en çok gerçeklere karşı kördü. Gözlerinin önündeki gerçeklere. Çünkü gerçek kadar insanı yaralayan çok az şey vardı hayatta. Bu yüzden tüm insanlar kendilerini kandırmak için türlü yollar bulmuşlardı.”
Başımıza ne gelirse gelsin yeniden başlamak, iyileşmek, sürekli tekrar eden olaylar zincirini kırmak mümkün! Tek yapmamız gereken içimize dönüp geçmişimizde yolculuk etmek.
Değerlerin insanlardan önce öldüğü bu çağda… Tabiatın kayıt tuşundan uzakta kaldığımız bu çağda… Biri ölmüş gibi ya da bir şey ölmüş gibi yazmaktan başka çaresi kalmıyor yazarın. Geriye tek soru kalıyor. Yas yerine, taziye evine nasıl gelsin yazar? Ağlayarak mı, çağlayarak mı, yoksa harlayarak mı?
“Haksızlığa uğramayanlar da uğrayanlar kadar öfke duydukları zaman, haksızlık ortadan kalkacaktır.”
Haksızlığa uğrayan kadar öfke duyup duyamayacağımızı bilmiyorum ama kayıtsız kalamadığımız bir gerçek. Benim sesim yüksek çıkmaz, bağırmam, kısa vadede bir şey yapmıyormuş gibi bile görünebilirim. Zamanı mayalamaya çalışıyorum kendimce. Yazarken bu tutumumu rasyonelize etmek için mi böyle yazıyorum diye kendi kendime sorduğumda yanıta üzülmüyorum. Pankart açıp meydanları dolduran insanların acil enerjisi kadar zamana yayılan istikrarlı çabanın ve iradenin de gerekli olduğunu biliyorum. İhraç edilenin, kadının, hayvanın, düşük koşullarda var olmaya çabalayanın farkında olup bu haksızlığı dönüştürmeye çalışan pek çok insan var.
Haksızlık yapıp tüm insanlarla birlikte olmaktansa, adaletli davranıp tek başına kalmak daha iyidir. M. Gandhi