Yaralarımızı sarıyoruz düzeliyor muyuz dersiniz yoksa unutuyor muyuz?
Bilmiyorum. Unutulmaz bir acı yaşadık halada art arda gelen depremlerle sarsılıyoruz. Her geçen gün yıkılıyoruz. Üzülüyoruz ama elimizden bir şey gelmiyor.
Mütahitleri yakalayarak vicdan mı rahatlatıyorsunuz bilmiyorum ama o evler izin verirken aklınız neredeydi? Gerçekten merak ediyorum...
“depremler hep çığlıklardan oluşurmuş, dağlar taşlar dayanamazmış insan kısmının çığlıklarına”
Tabi çoğumuza göre bu da kader, nasip ama Allah’ın verdiği akla bilme uymayarak önlem almadan Allah’ın doğal afetine “yerlerin ve göklerin sahibi kendini hatırlattı” demek tam olarak Allah’ın verdiği ilme ve bilme mantığa aykırıdır...
Tüm önlemsizliklerimize kader dedik, hiçbir zaman kabullenemedik. Ne zaman kabulleneceğiz bilmiyorum ama umarım kabullenişimiz beklediğimiz İstanbul depremi olmadan gelir... yoksa hakikat kendini bağıra bağıra gösterecektir.
Acı ama gerçek, zaten canımızı ne acıttıysa bunlar gerçekler değil miydi? Canımızı yakan hep gerçekler olmadı mı? Gerçekler neden bizi hiç mutlu etmedi?
Çünkü hiçbir zaman gerçekleri görmemize rağmen tedbirimizi almadık.
Fark ettik ki canımızı yakan asıl gerçekler değildi almadığımız önlemlerdi.
Unutulmamış unutkanlığımızdır deprem!
Kulaklarda tek ses... Türkiye’de tek ses... hiç bitmeyecek kulaklardan silinmeyecek tek ses...
SESİMİ DUYAN VAR MI?
